Ваеннае лiхалецце пакінула на зямлi Маларытчыны, як i на тэрыторыi Беларусi свае разбуральныя сляды, нанесла агромнiсты эканамiчны урон, вялiкiя людскiя страты.

Як бы там нi было, а разграбаваныя i знiшчаныя сельская гаспадарка i прамысловыя прадпрыемствы мелi перспектыву аднаўлення. Толькi ж загубленыя жыццi людскiя нi пры якiх умовах, нi пры якiх стараннях нельга аднавiць. За гады акупацыi загiнулi i прапалi без вестак на франтах мiнулай вайны 1238 воiна​–землякоў. Мiрнага насельніцтва загiнула 2000 чалавек. Моцна быў разбураны раённы цэнтр. Перад адступленнем фашысты ўзарвалi i спалiлi шмат жылых дамоў i гарадскiх пабудоý, многiя аб'екты замiнiравалi.

На тэрыторыi раёна была поўнасцю разбурана чыгунка, узорваны ўсе рэйкi. Нанесены вялiкi ўрон народнай гаспадарцы i ўсяму насельнiцтву. Поўнасцю знiшчаны i разрабаваны культурна-асветнiцкiя ўстановы, сетка аховы здароўя, МТС i калгасы. 

Значныя страты панёс жыллёвы фонд. Многiм трэба было шукаць прытулак, дах над галавой. Шмат людзей жыло ў зямлянках. Многа дзяцей аказалася без бацькоў, блiзкiх i сваякоў.

У кароткi тэрмiн былi адноўлены ўсе даваенныя структуры, органы савецкай улады, арганiзацыi i прадпрыемствы. Адкрыты школы, iзбы-чытальнi, магазiны.

Пасялковы Савет па-сур'ёзнаму заняýся пытаннем добраўпарадкавання горада, старшынёй якога быў Пехцераў Васiль Мiкiтавiч. Асфальтавалiся тратуары, брукавалiся новыя вулiцы, добраўпарадкоўваўся рынак. Зданы ў эксплуатацыю гасцiнiца, лазня, цагляны двухэтажны дом. Уздоўж вулiц i ў скверах высаджана 1500 дрэў рознымi арганiзацыямi (1957г.).

Вялiкую плошчу раёна займаюць лясы. За гады вайны i пасляваеннага будаўнiцтва значная частка iх высечана. Устала законнае пытанне аб больш планамерным карыстаннi лясамi. У 1944 годзе было створана Маларыцкае ляснiцтва. Плошча яго складала 5,8 тыс. га. Кантора размяшчалася ў наёмным памяшканнi плошчай 9 м2 . Адзiным вiдам перамяшчэння па лесу быў конь. Першым ляснiчым працаваў Струнец Афанасiй Iльiч. Лесааднаýленчыя работы не вялiся. Пакрытая лесам плошча складала 40%.

На тэрыторыi ляснiцтва працавала 2 леспрамгасы: Брэсцкi i Кiеýскi. У год вырублiвалася да 30 тыс. куб. метраў драўнiны. Брэсцкi леспрамгаз пастаўляў драўнiну разбураным гарадам i сёлам нашай рэспублiкi. Кiеýскi – адпраўляў драўнiну ў разбураныя раёны i вугальныя шахты Украiны.

У 1951 – 1953гг. калектыў ляснiцтва прымаў актыўны ўдзел у аказаннi дапамогi пры стварэннi лесастэпных станцый. Тры гады запар ляснiцтва адпраўляла дзесяткi вагонаў пiламатэрыялаў (доскi, брускi) для іх пабудовы. Кожную восень нарыхтоўвалi i адпраýлялi сотнi тон жолудоў, насенне лiпы, ясеня, клёна. Адначасова аднаўлялi непакрытыя лесам плошчы. У год садзiлi 200 – 300 га. леса. Садзiлi цэнныя пароды – дуб, хвою, елкi. У 1978 годзе плошча ляснiцтва склала 9463 га.

2 лютага 1950 года ў г.п. Маларыта быў арганiзаваны калгас iмя Дзяржынскага. Першым старшынёй калгаса абрана Зiнчук Ксенiя Апанасаўна. 15 лютага 1952 года адбылося ўзбуйненне гаспадарак калгаса «Праўда» i калгаса iмя Дзяржынскага. Старшынёй калгаса абраны Пашынскi Мiхаiл Трафiмавiч. У снежнi 1962 года калгас iмя Дзяржынскага быў перайменаваны ў калгас «Радзiма». З 12 лютага 1955 года старшынёю ўзбуйненнага калгаса працаваў Сцяпан Аляксеевiч Пракапук.

У 1969 годзе калгас «Радзiма» быў ператвораны ў саўгас «Маларыцкi» Брэсцкага трэста «Нарыхтжывёлаадкорм». У снежнi 1974 года дырэктарам саўгаса «Маларыцкi» быў назначаны Яшэня Мiкалай Уладзiмiравiч. У 1981 годзе  гаспадарка спецыялiзавалася па вырошчваннi буйнай рагатай жывёлы i маладняку. Па iнiцыятыве праўлення саўгаса вырашылi поўнасцю пераабсталяваць фермы i дабiцца, калi няпоўнай, то частковай механiзацыi працаёмкiх працэсаў.

Пра жыллё ў саўгасе была размова асаблiвая. Пабудавалi i засялiлi iнтэрнат для маласямейных на 105 месцаў. Пабудаваны побач з iнтэрнатам 20-цi кватэрны сучасны дом. Пачалося будаўнiцтва стадыёна. Для паслуг маладых людзей былi адкрыты спартыўная i актавая залы, яны размясцiлiся ў новай канторы гаспадаркi.

У лiку падсобнай вытворчасцi ў 1990 годзе ўведзены невялiкi пiўзавод. Яшчэ ў першыя гады работы людзi сутыкнулiся з праблемай набыцця хмелю. Азнаёмiўшыся з вопытам вырошчвання хмелю ў гаспадарках суседняй Валынскай вобласцi, вывучыўшы глебавыя i клiматычныя ўмовы, у кiраўнiкоў гаспадаркi ўзнiкла iдэя вырошчваць гэтую культуру ў сваiм калгасе. З 1993 года вытворчасцю хмелю стала займацца СП «Бiзон». Створана сумеснае прадпрыемства: заснавальнiкамi з беларускага боку – калгас «Маларыцкi», з нямецкага – салодавы завод з г. Ландсберг.

У апошнiя гады калгас аказаўся ў цяжкiм становiшчы. З-за адсутнасцi сродкаў не будавалiся вытворчыя аб'екты, жыллё, не аднаўляўся машынна-трактарны парк, не прымянялiся ў поўнай меры хiмiчныя сродкi аховы раслiн, што прывяло да запушчэння палёў.

У 2002 годзе ў раёне пачаўся працэс рэфармавання калгасаў. Адбыўся ўстаноўчы сход у калгасе «Маларыцкi», якi прыняў рашэнне рэфармаваць гаспадарку ў сельскагаспадарчы вытворчы кааператыў. Старшынёй абраны Троц Аляксандр Аляксандравiч. Кожны з членаў кааператыву атрымаў пасведчанне на маёмасны пай. Разам з аднаўленнем i ўздымам сельскай гаспадаркi пачала адраджацца сiстэма народнай адукацыi. Большасць школ размяшчалася ў прыватных памяшканнях. Усеагульнае бясплатнае навучэнне, даступнасць адукацыi былi вялiкiм дасягненнем. I ўсё ж настаўнiкаў не хапала. Вялiкi паход за лiквiдацыю непiсьменнасцi пачаўся ў гарадах i вёсках. Стваралiся школы для малапiсьменных, адкрывалiся двухгадовыя вячэрнiя маладзёжныя рабочыя школы. У вячэрняй школе г.п. Маларыта займалiся людзi розных узростаў i спецыяльнасцей. Амаль кожны вечар яны прыходзiлi сюды, каб папоўнiць свае веды. З кожным годам расшыралася сетка чатырохгадовых i сямiгадовых школ. Уведзена абавязковае васьмiгадовае бясплатнае абучэнне i пераход да ўсеагульнай сярэдней адукацыi. Пры ажыццяўленнi закона аб абавязковай сярэдняй адукацыi вялiкая ўвага ўдзялялася таму, каб адукацыю атрымлiвала i працуючая моладзь. Быў выдзвiнуты лозунг пад дэвiзам «Кожнаму маладому працаўнiку – сярэднюю адукацыю». Усяго ў Маларыцкай раённай вочна-завочнай школе з 1970 года атэстаты аб сярэдняй адукацыi атрымалi 1530 чалавек, а пасведчаннi аб васьмiгадовай – 18 чалавек.

У 1944 годзе быў адкрыты для дзяцей-сiрат дзiцячы дом, у якiм знаходзiлася да 130 дзяцей. Дзецi жылi ў дамах мясцовых жыхароў па вулiцы Савецкай. Пазней было выдзелена асобнае памяшканне па вулiцы Ленiна. Старэйшаму першаму дзетдомаўцу было 12 гадоў. Узрост устанаўлiваўся прыкладна. У 1945 годзе выдзелены зямельны ўчастак для будоўлi новага дзiцячага дома па вулiцы Пiянерскай. Сваiмi сiламi загатоўвалi i вывозiлi лес. На ўчастку садзiлi агароднiну, гадавалi трусоў.

З 1953 па 1962 гады завучам у дзiцячым доме працавала Каравiкова Ганна Iванаўна, дырэктарам Iлля Мiкалаевiч Ляўковiч.

У 1962 годзе на базе дзiцячага дома створана школа-iнтэрнат, дырэктарам якога стаў Маркаў Васiль Пiлiпавiч. Быў пабудаваны двухэтажны будынак. Жылi ў iм дзецi – круглыя сiраты, дзецi з многадзетных сем'яў, а таксама з сем'яў з цяжкiмi матэрыяльнымi ўмовамi. Каля 5-цi га займала сядзiба школы-iнтэрната. Раней тут была пустка, дзецi вырашылi ператварыць яе ў парк-сад, быў аб'яўлены конкурс на лепшы яго праект, дзе прадугледжвалiся насаджэннi пладовых i дэкаратыýных дрэў, клумбы-кветнiкi.

У 1976 годзе школа-iнтэрнат рэарганiзавана ў сярэднюю школу.

16 верасня 1948 года ў г.п. Маларыта пачала працаваць вячэрняя школа рабочай моладзi. У ёй адкрылiся 4-9 класы, ў якiх навучалiся каля 100 чалавек. Заявы ад жадаючых вучыцца працягвалi паступаць.

У 1965 годзе, ў невялікім доме па вуліцы Савецкай, размясціўся філіял медыцынскага вучылішча. Загадчыцай  філіяла працавала Дудкіна Ніна Міхайлаўна і ўрач-тэрапеўт Супрунова (Дашэвiч) Марыя Фядотаўна. Навучалася ў вучылішчы 120 чалавек па прафесіі медыцынскіх сясцёр. Было два курсы – першы і другі. Шкада, што вучылішча хутка перавялі у г. Брэст.

Маларыцкая дзiцячая музычная школа пачала працаваць з 1965 года. Адкрыты класы баяна, акардэона i фартэпiяна. Працавала 5 выкладчыкаў. Першым дырэктарам працаваў Вiнаградаў Леў Паўлавiч. У пачатку 90-х гадоў навучэнцаў было болей за 230 чалавек. У школе працавала 25 выкладчыкаў. Дзецi абучалiся iгры на баяне, акардэоне, домры, цымбалах, гiтары, флейце, трубе, кларнэце, фартэпiяна, скрыпцы.

У 1979 годзе з лiку выкладчыкаў стварылi аркестр народных iнструментаў. За высокае выканаўчае майстэрства аркестру прысвоена званне «Народный самодеятельный коллектив», а калектыў аркестра узнаграроджаны Дыпломам Саюза кампазiтараў СССР, дыпломам i граматамi Упраўлення культуры Брэсцкага аблвыканкама.

У 1994 годзе музычная школа атрымала будынак былога кааператыўнага вучылішча па вул.Савецкай.

У цяперашні час з дзецьмі працуе 27 выкладчыкаў музыкі. У школе мастацтваў займаюцца 259 вучняў, з іх – 181 вучань на музычным аддзяленні, 39 – на мастацкім і  39 – на аддзяленні харэаграфіі.

У 1968 годзе Белкаапсаюз прымае пастанову аб арганізацыі кааператыўнага прафесійна-тэхнічнага вучылішча у г.п. Маларыта. Вучылішчу было перадана памяшканне былога РК КПБ і райвыканкама, якое знаходзілася на цэнтральнай плошчы. У ім размясціліся вучэбны корпус з пяццю аудэторыямі для тэарэтычных заняткаў. У канцы г.п. Маларыты было прыстасавана памяшканне пад жыллё навучэнцаў. У ім размяшчалася 120 чалавек. Кантынгент навучэнцаў складаў больш за 100 чалавек i працавала звыш 15 выкладчыкаў. Вучылiшча рыхтавала прадаўцоў прадуктовых i непрадуктовых тавараў. У 1980 годзе быў пастроены новы жыллёвы корпус для навучэнцаў.

Першы дырэктар вучылішча – Ганна Васільеўна Кудзінава. У 1976-1994 гг. дырэктарам вучылішча працаваў Яўгеній Iванавіч Белясаў. У 1994 годзе вучылішча было закрыта.

Шырока разгарнулася i культпрасветработа. 15 жнiýня 1946 года адкрылася раённая бiблiятэка. Яна займала два маленькiя пакойчыкi. Загадчыцай бiблiятэкi працавала Т. Ткачова. У 1947 годзе загадчыцай бiблiятэкi была Пашынская Аляксандра Фёдараўна, якая прапрацавала да 1954 года. Кнiжны фонд складаў 3442 экзэмпляры. Да канца 50-х гадоў у раённай бiблiятэцы налiчвалася 29000 экз. кнiг.

З 1 студзеня 1953 года адкрылася самастойная дзiцячая бiблiятэка. З фонду раённай бiблiятэкi ў дзiцячую перадалi 1300 экзэмпляраў кнiг. Першай загадчыцай была Сiняк Лiдзiя Паўлаўна, выпускнiца Мiнскага бiблiятэчнага тэхнiкума. З жнiўня 1953 года бiблiятэку прыняла Сарокiна (Корд) Галiна Iванаўна, таксама выпускнiца Мiнскага бiблiятэчнага тэхнiкума. Фонд складаў ужо 2368 экзэпляраў. У пачатку 1970-х гадоў у раённай бiблiятэцы налiчвалася 2330 чытачоў, кнiгавыдача складала 27,5 тысяч экзэпляраў кнiг. З сакавiка 1977 года раённая бiблiятэка працуе ва ўмовах цэнтралiзацыi. Структура цэнтралiзаваннай бiблiятэчнай сiстэмы наступная: цэнтральная бiблiятэка, дзiцячая, 31 сельскiя бiблiятэкi-фiлiялы, 5 пунтаý выдачы. З стварэннем новых аддзелаў змянiлiся i функцыi цэнтральнай раённай бiблiятэкi: створаны аддзел камплектавання i апрацоўкi лiтаратуры, адзiны фонд ЦБС склаў 343009 экзэмпляраў кнiг.

У 1982 годзе, пад маркай рэканструкцыi будынка цэнтральнай раённай i дзiцячай бiблiятэк, пачалося будаўнiцтва новага будынку на старым месцы. Новы будынак быў зданы ў эксплуатацыю ў 1985 годзе.

Вялiкiя перамены адбылiся ў бiблiятэцы ў 2001 годзе. У раённай бiблiятэцы працуе ксеракс i тры камп'ютэры. Бiблiятэка пачала аказваць платныя паслугi насельнiцтву. Бiблiятэка абслугоўвае 3200 чытачоў, дзіцячая - 2480.

Пасля вайны моладзь жыла, нягледзячы на цяжкасцi i нястачу, дружна i весела штодзень у клубе – звычайным хляве на вулiцы Несянюка, прыстасаваным пад установу культуры, збiралiся хлопцы i дзяўчаты – музыка, танцы, смех... Iншы раз  паказвалi кiно, лавак не хапала, сядзелi прама на зямлi. Дом культуры размясцiўся ў памяшканнi былога зернесклада. Памяшканне не адпавядала ўзросшым патрабаванням (не было пакояў для работы гурткоў, адсутнiчаў метадычны кабiнет), але моладзь гарадскога пасёлка актыўна i з вялiкай ахвотай ўдзельнiчала ў правядзеннi вечароў адпачынку, у конкурсах, вiктарынах i г.д., праводзiлася шмат тэматычных вечароў, лекцый-канцэртаў, вечароў мастацкай самадзейнасцi. Работнiкi ДК практыкавалi выступленнi ўдзельнiкаў мастацкай самадзейнасцi ў самых аддалённых вёсках раёна, на палявых станах. З гэтай мэтай стваралiся спецыяльныя агiтбрыгады, у якiя ўваходзiлi таленавiтыя самадзейныя артысты. Гэта – У.Свiрыдаў, I.Дзiбук, I.Заматаеў, С.Сезiк, Т.Чура, Г.Сватко, Т.Пiшчык, В.Лагуценка, М.Дайнэка, В.Крывашэiн, Р.Рассалай i iнш. Гэтыя людзi не лiчылiся з занятасцю, шмат часу аддавалi агульнай справе. 

У жнiўнi 1982 года з трапяткiм хваляваннем пераступiлi маларытчане парог Дома культуры, прыветлiва ўсмехалiся, вiншавалi адзiн аднаго. Гэта было вялiкае свята - адкрыццё новага Дома культуры.  

З першых дзён вызвалення заходнiх абласцей i ўстанаўлення ў iх Савецкай ўлады медыцынская дапамога насельнiцтву стала бясплатнай. Расшыралiся iснуючыя i арганiзоўвалiся новыя ўстановы аховы здароўя. Да 1941 года колькасць бальнiц у Брэсцкай вобласцi павялiчылася з 16 да 80, а лiк ложкаў – з 852 да 3565. Былі адкрыты 142 фельчарска-акушэрскiя пункты. Праводзiлiся шырокiя прафiлактычныя мерапрыемствы, у першую чаргу, па ахове здароўя дзяцей i па барацьбе з сацыяльнымi хваробамi. Гэта вялiкая работа была спынена гiтлераўскiм нашэсцем. Амаль усе медыцынскiя ўстановы былi зачынены, раскрадзена медыцынскае абсталяванне. Санiтарны стан насельнiцтва рэзка пагоршыўся, успыхнулi эпiдэмii. Пасля выгнання нямецка-фашысцкiх захопнiкаў, установы аховы здароўя прышлося аднаўляць зноў.

У 1945 годзе ў Маларыце функцыянiравала ўсяго адна бальнiца на 30 ложкаў, дзе працавалi толькi адзiн урач i сем чалавек з сярэдняй медыцынскай адукацыяй. Бальнiца знаходзiлася ў канцы гарадскога пасёлка, у старым корпусе. Месца было мала, апаратура старая. У 1968 годзе раённая бальнiца расшырылася на 150 ложкаў. Яна была забяспечана новым абсталяваннем. Значных поспехаў у сваёй рабоце дабiўся санэпiдаддзел. Тут шырока выкарыстоўваўся метад лабараторнага кантролю. Толькi за 1966 год было зроблена 9657 аналiзаў прадуктаў, 1622 аналiзы на кiшэчнае бацыланашэнне. План прафiлактычных прывiвак перавыканалi амаль па ўсiх паказчыках. Урачы праводзiлi медыцынскiя агляды даярак, механiзатараў i iншых работнiкаў сельскай гаспадаркi. Гэтая любоў да чалавека з'явiлася асноўным у рабоце медыцынскiх работнiкаў бальнiцы. Шырока разгорнута прафiлактыка папярэджвання захворванняў, палепшыўся ахоп насельнiцтва дыспансерным абслугоўваннем. Калi на пачатак 1965 года на дыспансерным наглядзе знаходзiлася 326 чалавек, то на канец года гэтая лiчба дасягнула 648 чалавек. На варце здароўя працоўных раёна стаяла – 24 урача i 147 медработнiкаў з сярэдняй адукацыяй. Многiя медыкi карысталiся заслужаным аўтарытэтам i павагай сярод насельнiцтва. Дзякуючы iх намаганням такiя хваробы, як дыфтэрыя, полiямiэлiт, сыпны i брушны тыфы, малярыя - поўнасцю лiквiдаваны.

У 1989 годзе быў пастроены новы будынак палiклiнiкi i бальнiцы. Стацыянарнае аддзяленне раённай бальнiцы мела 210 бальнiчных ложкаў, палiклiнiчнае аддзяленне вядзе прыём па 22 спецыяльнасцях. У Маларыцкiм тэрытарыяльным медыцынскiм аб'яднаннi працуе 58 урачоў i больш 200 медсясцёр, фельчараў i акушэрак. Большая частка спецыялiстаў  I i II катэгорыi, а сярод работнiкаў сярэдняга медыцынскага персаналу 29 чалавек атрымалi вышэйшую катэгорыю.

Маларыцкi раённы вузел сувязi (раённая кантора сувязi) быў арганiзаваны ў кастрычнiку 1939 года. Пошта ў кантору сувязi з Брэста паступала поездам i дастаўлялася ў аддзелы сувязi на конях, альбо пешшу. Перад вайной быў паложаны пачатак развiцця тэлэфоннай сувязi. У г.п. Маларыта ўстаноўлена тэлефонная станцыя на 30 нумароў. Станцыя была ручнога абслугоўвання (МБ) iндукатарным выклiкам. У галоўным тэлефанiзiравалiся партыйныя, савецкiя органы i прадпрыемствы, арганiзацыi райцэнтра. З горадам Брэстам сувязь была толькi па аднаму каналу.

Першым начальнiкам канторы сувязi быў Iван Мiкалаевiч Курачкiн, якi за 2 месяцы да пачатку вайны быў накiраваны на 3-х месячныя курсы павышэння квалiфiкацыi ў горад Мiнск i не вярнуўся ў г.п. Маларыту. За паўтара перадваенных (1939-1941) года працаўнiкамi сувязi пад кiраўнiцтвам начальнiка канторы I.М. Курачкiна была праведзена работа па развiццю сродкаў сувязi ў раёне. Аднак, у рэзультаце вераломнага нападу фашысцкай Германii,  усё, што створана, было разбурана.

Пасля вызвалення раёна з 1 жнiўня 1944 года зноў пачала функцыянiраваць раённая кантора сувязi. Штат работнiкаў канторы складаў 19 чалавек. Начальнiкам быў Краўцоў, намеснiкам – А.А. Седова. Жыхары г.п. Маларыта ў 1945 годзе атрымалi магчымасць слухаць перадачы, якiя транслiравалiся раённым радыёвузлом. На вулiцах устаноўлены пяць радыёрэпрадуктараў. У кватэрах жыхароў пасёлка было ўстаноўлена 55 рэпрадуктараў.

За перыяд 1944-1948 гг. былi не толькi поўнасцю адноўлены разбураныя сродкi сувязi ў райцэнтры, але i значна расшыраны. Усе работы па будоўлi тэлефонных лiнiй сувязi праводзiлiся ўручную. У 50-х гадах тэлефонная станцыя была расшырана на 120 нумароў, а пасля на 240.

З 1965 года працаваў начальнiкам вузла сувязi Мiхаiл Георгiевiч Дземянчук. У сувязi з ростам попыту на паслугi мiжгароднай тэлефоннай i тэлеграфнай сувязi павялiчылася колькасць мiжгародных тэлефонных каналаў з г. Брэстам з аднаго да шасцi. З 77 населеных пунктаў раёна было радыёфiкавана – 65.

Падпiска на газеты i часопiсы ў 1965 годзе складала 17,5 тысяч экзэмпляраў на адну тысячу насельнiцтва.

Поспехі ў развiццi сродкаў сувязi ў раёне былi дасягнуты за кошт колькасцi i якаснага росту штатаў кадраў. Так ў 1965 годзе ў раёне працавала 135 сувязiстаў. Якасны склад кадраў у параўнаннi з перыядам 1944-1950 гг. рэзка змянiўся. Калi ў той перыяд у сувязi працавала 3 чалавекi з сярэдняй адукацыяй, то ў 1965 - 135 работнiкаў: 4 мелi сярэдня-спецыяльную адукацыю, 26 сярэднюю, 69 няпоўную сярэднюю.

У пачатку 1968 года быў пабудаваны i зданы ў эксплуатацыю новы тыпавы будынак вузла сувязi, што дазволiла замянiць станцыю ручнога абслугоўвання i ўстанавiць новую АТС  большай ёмiстасцю (на 500 нумароў).

У 1971 годзе ўстаноўлена мiжгародная тэлефонная станцыя.

Цяжкiя выпрабаваннi выпалi на долю сувязiстаў у днi асенняй паводкi ў канцы 1974 года. Яны самааддана працавалi днi i ночы i ў кароткi тэрмiн лiквiдавалi вынiкi стыхiйнага бедства.

У 1975 годзе ўстаноўлена 509 тэлефонаў. Кожная другая сям'я мела тэлевiзар, прыемнiк. Штогод змянялiся ўсе галiны сувязi.

У 1989 годзе адбылося пашырэнне гарадской АТС. Устаноўлены тры ўнiверсальныя мiжгародныя тэлефоны-аўтаматы, уведзена сiстэма перадачы тэлеграм з камунiкацыяй паведамлення. Шмат старанных працаўнiкоў ёсць у райвузле. Даўно працуе тут Валянцiна Сяргееýна Максiмовiч. Яна – iнжынер станцыйнага абсталявання. Участак работы – адзiн з найбольш цяжкiх. Але жанчына добра спраýляецца са сваiмi абавязкамi.

За 1995-1997 гг. магутнасць гарадской тэлэфоннай сеткi ýзрасла на 1160 нумароý.

З 1965 па 1977 год каранныя змяненнi адбылiся ў развiццi паштовай сувязi.  Пошта пачала дастаўляцца аўтатранспартам з г.Брэста, што дало магчымасць палучаць карэспандэнцыю ў дзень выхада з друкарнi. У горадзе ўстаноўлена 18 апорных пунктаў. Тры разы ў дзень выймалiся пiсьмы з паштовых скрынак.

Рэнтабельнасць работы прадпрыемства – гэта асноўны паказчык дзейнасцi калетыву, складае, усяго 6%. Прадпрыемства аказвае паслугi: прымаюць пасылкi, бандэролi, выдаюць пераводы. Работы ў аператыўнiкаў вельмi многа, сярод якiх прыём падаткаў i абавязковых плацяжоў, iншых паступленняў у раённы, абласны i рэспублiканскi бюджэты, ксеракапiраванне, продаж тавараў народнага спажывання, дастаўка падарункаў Дзедам Марозам напярэдаднi Навагоднiх святаў i г.д.

Падпiска на рэспубліканскія і расійскія выданні з  кожным годам скарачаецца.

У 1997 годзе прайшло раз'яднанне раённага вузла паштовай сувязi з раённым вузлом электрычнай сувязi. Начальнiкам электрычнай сувязi стаў Аляксандр Уладзiмiравiч Скрыпчык, начальнiкам паштовай сувязi Вiктар Рыгоравiч Мiцук.

У вузле электрычнай сувязi працуе – 72 чалавекi, на першае студзеня 2003 года ў горадзе налiчваецца 3282 радыёкропкi, з iх кватэрных – 2138; 3483 тэлефонаў, з iх кватэрных -  2864; 25 таксафонаў.

Вялiкае значэнне для гаспадаркi раёна меў райпрамкамбiнат. Яго адрадзiлi на старой базе, i хутка камбiнат пачаў забяспечваць жыхароў райцэнтра электраэнергiяй, цэглай, вырабамi з металу. Тут можна было адрамантаваць павозку, заказаць бандарныя вырабы, пашыць адзенне, адрамантаваць абутак.

Пачаў працаваць войлачны цэх, абсталявана гонтавая машына, якая выпускала да трох тысяч гонт у змену для крыш дамоў. У 1949 годзе вялася стройка вапнавага завода на базе вапнавых залежаў напальнай печчу прадуктыўнасцю 100 тон вапны ў год. Адкрыта ганчарная вытворчасць. Першая партыя глазураванай пасуды паступiла ў продаж.

Прадукцыю чарапiчнага цэха райпрамкамбiната можна было ўбачыць у Брэсце, Кобрыне, Iванава i другiх месцах. Акрамя чарапiцы рабiлi тратуарныя плiты, калодзежныя кольца, вуглавыя слупкi для фундаментаў забудоў, слупкi для агароджы. Кожны рабочы за змену выпрацоўваў 200-250 штук чарапiцы. Па плану выпускалi 800 тысяч штук чарапiцы, 600 калодзежных кольцаў. Загадчыкам чарапiчнага цэха працаваў Iван Клiмавiч Зiновiк (1965).

У 60-х гадах быў пастроены двухпавярховы будынак, дзе размясцiлiся швейнае атэлье, цырульня, фатаграфiя, майстэрня па рамонту абутку i гадзiннiкаў. Усе вiды паслуг, якiя аказвалiся, не задавальнялi ўжо людзей. Неабходна было развiваць бытавое абслугоўванне, павялiчваць вiды паслуг. I камбiнат прыступiў да будаýнiцтва вытворчых памяшканняў. У г. Маларыта ў 1972 годзе пабудаваны Дом быту на 70 працоўных месцаў. Значна ўзрасла колькасць паслуг i складала  ўжо 17 вiдаў.

У 1982 годзе прадпрыемства бытавога абслугоўвання аказвалi насельнiцтву больш 150 вiдаў i форм бытавых паслуг.

Вельмi складанымi для камбiната сталi 90-я гады. Новыя ўмовы гаспадарання паставiлi калектыў сам-насам са шматлiкiмi эканамiчнымi праблемамi. Прыметна знiзiлася вытворчасць прадукцыi. У гэтых ўмовах амаль дзесяткi рабочых пазбавiлiся працоўных месцаў.

Адным са старэйшых прадпрыемстваў з'яўляецца гароднiнасушыльны завод. Будаўніцтва завода (складскіх памяшканняў) пачата ў лістападзе 1952 года. Кантора прадпрыемства была размешчана у кватэры Мiкалая Церашчука. З 1953 года пачалося будаўнiцтва самога завода. Работу выконваў будучастак Брэсцкага БМУ-4. Для ўзвядзення цагляна-дымавога комiна была запрошана сям'я Якубовiчаý з г. Кобрына.

Асноўным палiвам для завода быў торф. Таму ў вёсцы Лазкi пачалося будаўнiцтва торфапрадпрыемства. У 1955 годзе завод атрымаў торф на палiва ў дастатковай колькасцi.

У 1954 годзе ўзведзены адмiнiстрацыйны будынак, сушыльны цэх, сховiшча, вагавая, кацельня. Восенню было нарыхтавана 600-700 тон бульбы для переапрацоўвання.

1955 год: пушчана марынадная лiнiя. У другой палавiне гэтага ж года выпушчана першая прадукцыя з этыкеткай «Маларыцкi гароднiнасушыльны завод» на слоiках з агуркамi кансерваванымi, варэннем чарнiчным, джэмам яблычным, сокам буяковым.  Сярэднегадавая колькасць працуючых на заводзе у 1955 годзе склала 76 чалавек.

У 1966 годзе асартымент завода складаў 80 назваў.

У 1987 годзе завершана рэканструкцыя кансервавага цэха, заменена састарэлае абсталяванне. Пашыраны i мадэлiзаваны iншыя цэхi, ўсе асноўныя работы механiзаваны. У год завод выпускаў 800 тон сушанай бульбы, звыш сямi мiльёнаў умоўных слоiкаў кансерваў, у тым лiку 3,5 тысячы для дзяцей – усяго каля 50 вiдаў прадукцыi, якая паступала ў краiны СНГ, на прылаўкi нашай рэспублiкi, вобласцi, раёна.

На мiжнароднай канферэнцыi «Консервная промышленность – ХХI», якая адбылася ў горадзе Маскве ў 2001 годзе, завод удастоены Залатой медалi i стаў пераможцам конкурса «Золотая банка».

За пасляваенныя гады шырокi размах набыло дарожнае будаўнiцтва. Бездарожжа замянiлi асфальтаваныя i гравiйныя дарогi. Служба рамонту i ўтрымання дарог была арганiзавана ў жнiўнi 1944 года. Дарожна-эксплуатацыйны ўчастак №851 быў арганiзаваны ў г. Кобрыне. Першым начальнiкам назначылi маёра ўнутраных войск Каваленка Н.I. На тэрыторыi раёна знаходзiлiся два майстроўскiх участкi. Галоўнай задачай дарожнай службы таго часу - лiквiдацыя разбураных мастоў i дарог. Дарогi мелi белае шчэбневае пакрыццё. Пачынаючы з 1950 года дарогi з белым пакрыццём перавялi на чорнае (г.зн. асфальцiравалi спосабам прамочвання). У гэтым жа годзе ДУ-851 было лiквiдавана, а арганiзавана ў г. Брэсце ДЭУ-848. Начальнiкам ДЭУ-848 быў падпалкоўнiк унутраных войск В.В.Фомчанка. Галоўная задача дарожнай службы - пакрыццё на дарогах ўдасканаленага тыпу i перастройка драўляных мастоў на жалезабетонныя. Былi пабудаваны дарогi Брэст-Ковель да гранiцы УССР – 50 км; Брэст-Уладава – 103 км; Брэст-Каменец  да Вiдомлі – 27 км.

1 лютага 1965 года прыказам Брэсцкага Ушосдора быў створаны ДЭУ-179 у г. Маларыта. За ДЭУ-179 было замацавана для будаўнiцтва, рамонту i ўтрымання 204 км дарог, у тым лiку абласнога значэння 40 км i важнейшых мясцовых дарог – 164 км.

У 1977 годзе ДЭУ прыступiў да будаўнiцтва ўласнай вытворча-тэхнiчнай базы. Будавалiся вытворчыя майстэрнi, матэрыяльна-тэхнiчны склад.

У 1966 годзе пабудавалi першую гравiйную дарогу ў раёне Маларыта-Медна-Знамянка. У 70-я гады ўсе 14 калгасаў i саўгас «Маларыцкi» былі звязаны з райцэнтрам дарогамi з цвёрдым пакрыццём.

З ростам аўтамабiльнага транспарту вырасла роля аўтамабiльных дарог. Пракладваюць i падтрымлiваюць дарогi ў належным стане дарожна-рамонтнае будаўнiчае ўпраўленне № 46 i дарожна-эксплуатацыйны ўчастак № 179.

У пачатку 90-х гадоў пабудавана новая аб'яздная дарога Маларыта-Сушытнiца, якая перасякае тэрыторыю калгасаў «Запаветы Ленiна» i «Маларыцкi».

Савет Маларыцкай межгаспадарчай будаўнiчай арганiзацыi «Межкалгасбуд» быў утвораны рашэннем упаўнаважаных калгасных пайшчыкаў раёна 18 сакавiка 1965 года з пастаянным месцам размяшчэння ў гарадскiм пасёлку Маларыта. Асноўнымi функцыямi Савета МБА з'яўлялiся – арганiзацыя будаўнiцтва ў сельскай мясцовасцi, выраб будаўнiчых матэрыялаў з мясцовай сыравiны.

На першым годзе iснавання ў арганiзацыi налiчвалася 139 чалавек, iмi быў выкананы аб'ём будаўнiча-мантажных работ для калгасаў у суме 183 тысячы рублёў.

У 1970 годзе аб'ём будаўнiча-мантажных работ ужо склаў 1 млн. 53 тыс. рублёў. У 1977 годзе МБА перайменавана ў межкалгасную перасовачную механiзаваную калону №14 (МПМК-14), а ў 1986 годзе МПМК-14 i МПМК-98 аб'яднаны ў МПМК-20. Большасць аб'ектаў сельскагаспадарчай вытворчасцi i сацыяльна-культурнай сферы раёна пабудаваны сiламi МПМК-20. Гэта дазволiла значна павялiчыць аб'ём будаўнiча-мантажных работ. Узводзiлiся новыя майстэрнi, склады, зернесушыльныя аб'екты, жылыя дамы, аб'екты сацыяльна-культурнага прызначэння.

У 1939 годзе быў арганiзаваны «Раймаслапром», загадчыкам якога стаý былы ваеннаслужачы танкавых войск Савiч Леанiд Iванавiч, жыхар г.Бабруйска. Абсталяванне прадпрыемства ў тыя далёкiя гады прыводзiлася ў работу ўручную. Малака паступала мала, таму што пастаўшчыкамi былi аднаасобныя гаспадаркi сялян. У пасляваенны перыяд праводзiлася работа па далейшаму развiццю малочнай прамысловасцi ў раёне. 16 жнiýня 1944 года ўзноўлена работа «Раймаслапрома». Першым пасляваенным кiраўнiком быў Мельянчук Фёдар Харытонавiч, удзельнiк Вялiкай Айчыннай вайны. З абсталявання ў першыя гады было толькi два ручных сепаратары, ручная маслабойка, ручная лабараторная цэнтрыфуга, вадзяныя каробкi для тэрмiчнай апрацоўкi малака i вяршкоў, прыёмная ванна для малака i вяршкоў i ёмiстасць для ледзяной сумясi, дзе ахалоджвалi малако i вяршкi. Лёд загатаўлялi сваiмi сiламi, уручную.

У 1952 годзе «Раймаслапром» перайменавалi ў маслазавод. У 60-х гадах пачалася рэканструкцыя завода. Расшырылiся вытворчыя плошчы, набывалася новае больш магутнае абсталяванне.

У 1966 годзе на малаказаводе разам з вадзiцелямi працавалi больш 40 чалавек. Галоýнымi вiдамi прадукцыi малаказавода з'яўлялiся:

• 2,5% тлустасцi малако на разлiў;

• сыр клiнковы тлусты i нетлусты.

На 1.01.2003 г. на заводзе працуе 15 чалавек. Усе яны ветэраны працы.

Маларыцкi малочны завод уваходзiць у склад ОАО «Брэсцкi малочны камбiнат».

У сiстэме райспажыўтаварыства дзейнiчаюць прамысловыя прадпрыемствы: хлебазавод, каўбасны i кандытарскi цэхi, халадзiльнiк.

У 1966–1973 гг. дырэктарам хлебапякарнi была Тамара Канстанцiнаўна Кляшчэўская. Вось як яна ўспамiнае пра гады працы на вытворчасцi:

«Обеспечение хлебом жителей Малоритского района до 1973 года осуществляла хлебопекарня г.п. Малорита. Оборудования почти никакого не было. Всё делалось вручную. Работа была очень тяжёлая, не каждый мог простоять 8-ми часовую смену у горячей печи, перекидывая по 5-6 тонн хлеба. Но были люди, которые проработали на пекарне всю жизнь, такие как Савчук Ксения Яковлевна, Чуль Анна Степановна – они начали работать подсобными рабочими и дошли до высококлассных мастеров хлебопечения, награждённых многими знаками отличия. Хлеб в то время городу доставляли повозкой, запряжённой лошадью, а в деревни, даже в такие как Хотислав и Збураж, когда проходили дожди (весной и осенью) можно было доставлять только трактором.

Пекарня могла выработать не более 10-12 тонн хлебобулочных изделий в сутки, которых очень не хватало для полного обеспечения населения хлебом. Поэтому очень остро стоял вопрос о строительстве хлебозавода. И вот, в конце 60-х годов, правлением облпотребсоюза было решено построить хлебозавод в г. Малорита, производительностью 26 тонн в сутки. В апреле 1973 года завод начал свою работу. Нам, работникам хлебопекарни, пришлось осваивать новое для нас оборудование (бестарное хранение муки, расстоечные шкафы, новое для нас производство – кондитерский цех). На завод поступили технологи хлебопечения, прибыли мастера кондитерского цеха и с опытными технологами, такими как Лемачко Е.И. и Поснова М.П. начали с азартом осваивать производство. Успех пришёл быстро. О нас заговорили в области, в республике, кондитерские изделия прямо расхватывались с прилавков жителями г. Малориты. Мы научились делать торты, которые пользовались большим спросом у населения. Очень большое внимание уделялось качеству выпускаемой продукци. За это время мы дважды были победителями Всесоюзных соревнований, получали награды, премии».

Змена выпякала тры тоны хлеба i 300 кг булак. Нiхто з пакупнiкоў не ўяўляў, якiм напружаным быў папярэднi працоўны дзень у работнiкаў хлебапякарнi.

У 1979 годзе кандытары хлебазавода прымалi ўдзел у конкурсе прыгатавання булачных, крэмавых вырабаў, пiрагоў, тортаў, кексаў. Лепшым вырабам быў прызнаны торт, зроблены ў алiмпiйскiм афармленнi рукамi прадстаўнiцы Ядзвiгi Каваленка i яна прызнана лепшай па прафесii.

1983 год. Паспяхова справiўся з намечанай праграмай рыбны цэх, iшло асваенне вытворчых магутнасцей каўбаснага цэха.

Адной з важнейшых праблем, ад вырашэння якой залежыць далейшы рост дабрабыту народа з'яўляецца надзейнае забяспячэнне людзей прадуктамi харчавання. Гэта добра разумелi на камбiнаце. На адыходах вытворчасцi адкармiлi 56 галоý свiней. Гаспадарчым спосабам пабудавана цяплiца, дзе пасаджаны агуркi i таматы.

У 1967 годзе на хлебапякарню маладой дзяўчынай прыйшла Алена Iосiфаýна Лямачка ў якасцi лабаранта. Затым была пераведзена ў тэхнолагi, а пасля стала начальнiкам вытворчасцi. З 1983 г. па 2002 год займала пасаду дырэктара завода. Яна ўдастоена ганаровага высокага звання «Выдатнiк спажывецкай кааперацыi РБ».

З успамiнаў А.I.Лямачкi: «Усялякае здаралася за гады кiраўнiцтва. Нямала было поспехаў, не абыходзiлася i без расчараванняў. Але самае галоўнае – камбiнат нiколi не быў у лiку адстаючых сярод прадпрыемстваў сiстэмы спажывецкай кааперацыi. У 90-я гады нестабiльнасць у грамадстве i нестабiльнасць у эканомiцы. Камбiнат – адно з тых прадпрыемстваў, дзе не пакрамсалi калектыў у вынiку непазбежнага скарачэння штатаў. Усе 110 чалавек, якiя працавалi на камбiнаце раней, працуюць тут i цяпер».

Шукаючы шляхi выхаду са складанай сiтуацыi пры камбiнаце кааператыýнай прамысловасцi адкрылi магазiн «Гарачы хлеб». Цяпер магазiн – адно з тых падраздзяленняў, якi найбольш эфектыўна працуе. У 1996 годзе пасля рамонту ён змянiўся да непазнавальнасцi. Тут з'явiлiся новыя секцыi для вiтрын, новыя халадзiльныя ўстаноўкi. Пашырыўся асартымент тавараў. Разам з рознымi хлебабулачнымi вырабамi прадаюцца i каўбасныя вырабы, фарш, цукеркi, прахладзiльныя напiткi i нават марожанае. Гандлёвая кропка за 6 месяцаў 2002 года дала камбiнату выручкi на 2 млрд. 609 тыс. рублёў.

У значнай ступенi акупiлася прадпрыемству i вытворчасць уласнага кiсялю.

На камбiнаце адкрылi новую лiнiю па вытворчасцi макаронных вырабаў.

Не лiшняй, як аказалася, была задума з адкрыццём швейнага цэха. Няма праблем з забяспячэннем сваiх рабочых спецадзеннем. Прадукцыя выкарыстоўвалася не толькi для патрэб прадпрыемства, але iдзе ў продаж. Гэта i пасцельная бялiзна, i сталовыя камплекты i г.д. Выпускалi 29 найменняў швейнай прадукцыi. У асноўным яна разыходзiлася па гандлёвых кропках райспажыўтаварыства, невялiкiмi партыямi прадукцыю швейнiкаў забiраў i абласны цэнтр. Цэх атрымаў прыбытак каля 2-х млн. рублёў, рэнтабельнасць прадукцыi склала 6%.

У 2002 годзе дырэктарам завода назначаны Кандарэвiч Iван Гардзеевiч, а Алена Iосiфаýна Лямачка пайшла на пенсiю.

«Райаграпрамтэхнiка» – адно са старэйшых прадпрыемстваў нашага горада. Утварэнне яго адносiцца да 1940 года, як машынна-трактарная станцыя (МТС). У 1945 годзе работа МТС была ўзноўлена i папаўнялася новай тэхнiкай. Абслугоўванне калгасаў ажыццяўлялася на аснове дагавароў. У 1958 годзе парадак вытворча-тэхнiчнага абслугоўвання калгасаў быў зменяны: МТС рэарганізаваны ў рамонтна-тэхнічныя станцыі (РТС), а тэхніку пачалі прадаваць калгасам. У гэты годзе пачата стройка тыпавой рамонтнай майстэрні. Яна была абавязана забяспечваць рамонт трактароў і іншых машын, тэхнічнага абслугоўвання калгасаў, продажу калгасам запасных частак, паліва і іншых тавараў. У 1960-х гадах было створана і раённае аб'яднанне па аграхімічнаму абслугоўванню гаспадарак раёна.

Са студзеня 1966 года для бытавых патрэб пачаў выкарыстоўвацца газ. На працягу года ўстаноўлена больш 100 газавых пліт. Аб'ём паслуг насельніцтву пастаянна павялічваўся. Да 1975 года налічвалася 11 установак для падвозкі газу ў шматкватэрныя дамы, было газіфікавана больш чым 3,5 тысяч кватэр. У 1980-х гадах у раён прыйшоў прыродны газ, якім карыстаюцца жыхары Маларыты і цяпер.

У 1957 годзе пачала ажыццяўляцца праграма электрыфікацыі раёна і праз 10 гадоў яна была поўнасцю завершана.

У 1966 годзе арганізаваны аўтаатрад для выканання заявак па перавозцы грузаў арганізацый, прадпрыемстваў насельніцтва.

Пастаянна павялiчваўся аўтапарк, раслi аб'емы перавозак, створана свая база для рамонту аўтамабiляў. Першым кiраўнiком аўтаатрада быў Новiкаў Аляксандр Георгiевiч.

У пачатку 1980-х гадоў сфарміравана служба райпалівасбыту.

У 1945 годзе, на былой пустэчы, ў тупіку Вакзальнай вуліцы, адкрылася матэрыяльна-тэхнiчная база i кантора камунальнага прадпрыемства. У першыя гады пасля вайны ў камунальным аддзеле працавала 12 чалавек. Фармiраваў гэтую службу былы партызан Белякоў Рыгор Мiхайлавiч. Арганiзацыя камунальнай службы была звязана з новымi ўмовамi жыцця i быта грамадзян. Паяўленнем i ростам камунальнага жылля, аб'ёмам аказаных паслуг жыхарам i ўстановам гарадскога пасёлка, правядзеннем мерапрыемстваў па добраўпарадкаванню, азеляненню i падтрымкi парадку ў горадзе  быў павялiчаны штат працаўнiкоў.   

Вялiкае месца ў эканомiцы раёна мела рыбная гаспадарка, якая размяшчалася ў аддзяленнi «Руда» - рыбгас «Карпiн». Тут было звыш 300 га нагульных сажалак, каля 40 га – вырасных. У гэтых вадаёмах разводзiлася таварная рыба. Дырэктарам рыбгаса быў Мярлюк Феадосiй Осiпавiч. Каб забяспечыць насельнiцтва свежай рыбай ў летнi перыяд, вясной рабiлi адбор больш вялiкага пасадачнага матэрыялу. Асноўнай таварнай рыбай з'яўляўся люстраны карп i серабрысты карась, якi быў завезены з Далёкага Усходу ў 1949 годзе. Штогод вылаўлiвалi па 40-50 тон рыбы. Прадукцыя натуральных вадаёмаў паступала на прылаўкi магазiнаў горада Маларыты, а таксама Мiнска, Брэста, Кобрына.

Бягуць i бягуць саставы праз невялiкую цiхую станцыю Маларыта. I сапраўды, яна даволi цiхая i спакойная, гэтая невялiчкая чыгуначная станцыя. Праз пэўны адрэзак часу праiмчыць цягнiк, коламi стукаючы па рэйках, зноў устанаўлiваецца цiшыня. Гiсторыя чыгункi i чыгуначнага вакзала г. Маларыты адыходзiць сваiмi каранямi ў далёкае мiнулае.

У 1878 годзе было закончана будаўнiцтва чыгункi Брэст-Ковель. Яна будавалася з мэтай перавозкi войскаў да паўднёвай мяжы праз Кiеў. Пра неардынарнасць характараў чыгуначнiкаў мiнулых гадоў сведчыць i помнiк, якi i па цяперашнi час знаходзiцца на тэрыторыi вакзала i адлюстроўвае падзеi больш позняга часу.

З ягога б далёкага цi блiзкага шляху не вяртаўся, заўжды першым сустракае цябе вакзал. I калi гэта вялiкi i прыгожы будынак з чыстай, з густам упрыгожанай прывакзальнай плошчай, сэрца напаўняецца гонарам за родныя мясцiны. Але, вядома ж, далёка не ў эстэтыцы галоўная значнасць чыгуначнай станцыi, а ў тым, што менавiта яна ажыццяўляе транспартную сувязь. Зусiм нядаýна (1996) калектыў перайшоў са старага памяшкання ў новае. Выдатная аўтаматыка. У спецыяльна адведзеным пакоi ўстаноўлены сучасны пульт дзяжурнага. Апошнi прызначаны для кiравання цягнiкамi, iх прыёму, адпраýлення, пропуску цягнiкоў i выканання розных манеўровых работ. Падключаны спецыяльны тэлефон, якi забяспечвае сувязь па ўсёй лiнii цягнiкоў.

Службу руху на чыгуначнай станцыi прадстаўляюць 20 чалавек. Гэта i дзяжурныя па станцыi, i бiлетныя касы, i работнiкi таварнага кантролю. Узначальвае калектыў Кiвачук Пётр Iванавiч, якi прысвяцiў чыгунцы ўсё сваё жыццё. Працоўны стаж яго складае 39 гадоў. Мянялiся людзi, ўмовы працы, а ён ўсё заставаўся на сваёй працоўнай вахце. Работа гэтая няпростая, патрабуе шмат ведаў i адказнасцi ў людзей, якiя тут працуюць. Уважлiвасць, дасканаласць у выкананнi абавязкаў, веданне ўсiх дробязяў, уменне знайсцi выхад з любой непрадказальнай сiтуацыi – вось галоўнае,  што патрабуецца ад людзей, якiя выбралi прафесiю чыгуначнiка. Гэта Iван Мiкалаевiч Бурда, якi з 1963 года працуе на адным месцы, Нiна Васiльеўна Кiвачук адпрацавала 30 гадоў, Марыя Арсенцьеўна Азарэвiч – бiлетны касiр – 30 гадоў. Больш за 25 гадоў – такi стаж работы на чыгунцы Лiдзii Iванаўны Назаравай – дзяжурнай па станцыi.

Чыгуначная станцыя ўключае ў сябе шмат службаў руху, шляхоў, сувязi, пагрузачна-разгрузачных работ.

26 чалавек штодзённа, ў дзень i ў начы пiльна нясуць сваю вахту, адказваюць за бяспеку руху ўсiх без выключэння цягнiкоў – хуткiх i пасажырскiх, дызель-цягнiкоў i таварных. А ўчастак, якi абслугоўваюць члены калектыву не малы: цягнецца ад мяжы Украiны да чыгуначнага прыпынку Раматова. На ўсiм шляху трэба сачыць за рэйкамi i шпаламi, розным абсталяваннем, рабiць усё з высокай дакладнасцю. Начальнiкам гэтага ўчастка з'яўляецца Гагалюк Анатолiй Iгнатавiч. Нямалы аб'ём работы на чыгунцы выконвае i пагрузачна-разгрузачны ўчастак, дзе працуе 16 чалавек.

Першыя ўспаміны аб арганізацыі пажарных фарміраванняў на тэрыторыі Маларыцкага раёна былі яшчэ да 1940 года. Пасля вызвалення тэрыторыі Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў у 1944 годзе была сфарміравана пажарная каманда НКВД у г.п. Маларыта, колькасцю 16 чалавек. На ўзбраенні часці былі гужавыя бочкі з ручнымі насосамі тыпа “Красны факел” і “Таленж”. Шмат гадоў кіраваў Іван Рыгоравіч Ярмашук. Захаваліся плацёжныя ведамасці за снежань 1944 года па кастрычнік 1948 года.

Ішлі гады вайны, дзе гераізм і мужнасць пажарных не зналі граніц. Рызыкуя ўласным жыццём, не звярталі ўвагу на небяспечнасць. Яны бароліся з агнём, ратавалі людзей, якія трапілі ў бяду.

28 чэрвеня 1952 года ўступіў на пасаду начальніка прафесіянальнай пажарнай часці Макавецкі Васіль Карпавіч і прарабіў да 11 красавіка 1983 года.

На аснаванні Ўказа Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь ад 11 верасня 1998 года № 442 “О реорганизации Министерства по чрезвычайным ситуациям Республики Беларусь” атрад ВПС быў рэарганізаваны ў пажарны аварыйна-выратавальны атрад горада Маларыты.

Амаль кожны дзень работнiкам пажарнай аварыйна-выратавальнай службы даводзiцца перажываць нямала трывог i клопатаў, бо няма такога дня, каб не паступаў трывожны сiгнал пра пажар. У 2002 годзе было зроблена больш чым 500 выездаў на тушэнне пажараў i лiквiдацыю нестандартных сiтуацый. Толькi ў прыватным сектары агонь давялося тушыць 43 разы, больш чым тры разы – на вытворчасцi, а на пажары ў лясы i тарфянiкi – больш чым 200 разоў прыпала выязджаць.

У жнiўнi 945 года выйшаў першы нумар раённай газеты «Знамя Победы» на рускай мове. У 1965 годзе газета была перайменавана ў «Сельскае жыццё», а з 1991 года называецца «Голас часу», якая аператыўна асвятляе падзеi ў жыццi раёна, прымае ўдзел ва ўсiх вытворчых працэсах, расказвае пра лёс маларытчан.

На працягу ўсёй першай пасляваеннай пяцiгодкi залечвалiся раны, нанесеныя вайной, стваралiся асновы для арганiзацыi нармальнага жыцця i работы насельнiцтва.

Нармальна жыць людзям вельмi перашкаджалi бандыцкiя фармiраваннi, якiя засталiся з часоў вайны. Iх называлi бандэраўцамi – па прозвiшчу iх кiраýнiка Сцяпана Бандэры.  Яны праводзiлi тэрарыстычныя акты, забiвалi актывiстаў, палiлi iх хаты i грамадскiя будынкi, грабiлi грамадзян, магазiны. Канец бандам быў пакладзены ў сакавiку 1950 года.

Прайшоў некатары час i наш пасёлак  з маленькiмi хаткамi i запыленымi вузкiмi вулачкамi застаўся толькi ва  ўспамiнах. 

Прайдзiце вы цяпер па зялёных вулiцах горада i ўсюды адчуеце i заўважыце плён стваральнай працы. Маларыта з гарадскога пасёлка ператварылася ў горад. Вырасла нямала жылых шматкватэрных дамоў, пабудаваны бальнiчны гарадок, тыпавыя сярэднiя школы, прафесiйна-тэхнiчнае вучылiшча, гароднiнасушыльны завод, аддзяленне «Сельгастэхнiкi», пабудаваны дзiцячыя сады-яслi, будынкi пошты, рэстарана, Дома Саветаў, унiвермага. На ўскраiне Маларыты вырас цэлы жыллёвы комплекс.

Галоўнае багацце горада – яго працавiтыя i сардэчныя людзi. На ўвесь свет праславiлi Маларыту: чэмпiён маскоўскiх Алiмпiйскiх iгр 1980 года, неаднакратны чэмпiён свету i Еўропы па цяжкай атлетыцы Леанiд Тараненка; Грэбень Раiса Федараўна – трэнер ДЮСШ; член саюза пiсьменнiкаў Беларусi, празаiк, сатырык, гумарыст – Сцяпан Антонавiч Крываль.